The Red Center
Door: Denise
Blijf op de hoogte en volg Denise
02 December 2014 | Australië, Melbourne
Het is zover... Waarschijnlijk is dit mijn laatste uitgebreide blog vanuit Australie. En wat is een betere plek om deze blog te schrijven dan de State Library van Melbourne, een prachtig imposant gebouw midden in het centrum. Ik moet helaas de waarheid onder ogen zien te komen dat ik over een tijdje weer in de Universiteits Bibliotheek zit te ploeteren voor mijn master. Dus ik kan er maar beter weer aan wennen, haha.
De afgelopen dagen waren enorm intensief maar het is misschien wel het gaafste wat ik tijdens mijn trip heb gedaan. Mijn motto aan het begin van de reis, let make some new memories, is iets wat bij de afgelopen dagen echt centraal heeft gestaan. Ik heb zoveel nieuwe dingen gezien, gedaan en ervaren. Dingen waar ik aan het begin van mijn reis niet een echt aan gedacht had, omdat ik dacht dat ik niet genoeg tijd zou hebben. Maar gelukkig... Die tijd had ik wel en ik kan niet wachten om het jullie te vertellen; zo via de blog of eigenlijk nog beter: in real life!
Mijn laatste blog eindigde met onze campervan trip richting Byron Bay. Daar hebben we een paar dagen rondgehangen en de tourist uitgehangen: van een wandeltocht naar The Lighthouse tot de sunrise yoga van het hostel/campsite. Een gave plek om te zien; het lijkt net of je terug gaat in de tijd! Centraal in Byron Bay staat het surfen, maar dat hebben wij niet uigeprobeerd, aangezien we ook nog een stop wilden maken in Yamba, New Castle en uiteindelijk Sydney. Op onze weg terug naar Sydney hebben we fijne dagen gehad; gewandeld door de natuur, genoten van (kleine) watervallen en verschillende meertjes. Ik zou graag uitgebreid over deze dagen willen vertellen, maar om eerlijk te zijn, vallen deze dagen een beetje in het niets in vergelijking met de afgelopen 9 dagen...
Ik had namelijk een trip geboekt naar Alice Springs! Het centrum van Australie, ookwel het Red Center genoemd vanwege de rode aarde. Iedereen kent natuurlijk het icoon van Australie: Ayers Rock en eigenlijk vond ik het niet kunnen dat ik Australie zou verlaten zonder een blik geworpen te hebben op deze bijzondere rots. Na een aantal hersenkronkels heb ik besloten om mij vast te houden aan het nieuwe motto van mijn reis: She thought it was possible, so she did it!
En daar ging ik! Nog een laatste nachtje in een hostel voordat het slapen onder de sterren zou beginnen. Om 6.45 werden we opgehaald door onze tourguide Sam. Een echte Australische outback kerel inclusief grote hoed. Samen met 18 andere reisgenootjes zou ik beginnen aan de grote reis door het rode centrum. Om je een idee te geven hoe warm het ongeveer was: een kwartiertje later was het al 30 graden. Je kunt dus wel raden hoe warm het dan is gedurende de rest van de dag, pfoe. Even wennen dus, maar dat ging eigenlijk best snel! De komende dagen zouden we veel gaan hiken en met die hitte is het natuurlijk belangrijk om voldoende te drinken: 1 liter per 1 uur hiken, dat betekende dus 3 liter water mee per hike (3 tot 4 uur). Na een uurtje rijden kwamen we aan bij de Camel Farm, een plek waar kamelen verzorgd worden. Blijkbaar is er in Australie een beroemde kamelen race, en ja, deze kamelen komen van die farm vandaan! Na een korte knuffel en zelfs korte kamelen race waar ik op de kameel Duke mochten rijden, gingen we door naar onze lunch stop. Sam bleek echt een enorm goede kok te zijn, we hebben echt elke lunch en avond heerlijk, maar dan ook echt heelijk gegeten. Na de lunch werd het tijd voor onze eerste echte heftige outback hike... of tenminste dat dachten we. Door het warme weer was de toegangsweg naar Kings Canyon afgesloten. Dit doen ze om mensen te beschermen tegen de gevaren van hiken met het hete weer. Na een korte wandeling over de bodem van de canyon zijn we ons gaan settelen bij onze kampeerplek voor die nacht. Helaas begonnen er dikke regendruppels te vallen, blijkbaar het voorteken van een enorme thunderstorm. Gelukkig hadden we een plekje onder een afdakje kunnen vinden om onze swags neer te leggen. Swags zijn een soort grote slaapzakken van canvas, waardoor je dus echt onder de sterren kunt slapen. Met de dikke regendruppels, donder en bliksem zijn we heerlijk in slaap gevallen. Zo'n swag is zo slecht nog niet, en eigenlijk best wel comfortabel!
De volgende ochtend vroeg opgestaan voor een tweede poging Kings Canyon, en wauw... Wat was dat mooi! Het was een 4 uur durende hike waar we hebben mogen genieten van alle prachtige natuur om ons heen: de rode rotsen, de groene bomen in de verte en de geweldige verschillende rotsformaties. Tijdens de hike hebben we veel geleerd over de geschiedenis van de plek en de leefstijl van de Aboriginals. Ik heb een beetje moeite met het omschrijven van al het moois dat ik heb gezien, omdat woorden en foto's eigenlijk niet eens genoeg zijn om het te kunnen omschrijven. Ik wil dus niet tekort doen aan deze prachtige plekken, kan gewoon gek genoeg niet de goede woorden vinden om het nog uitgebreider te beschrijven. Dit gevoel heb ook bij Ayers Rock, ookwel Uluru (de mooie Aborginal naam) en zelfs bij de enorme rookwolk die achter Uluru hing vanwege de onweersstorm van de vorige nacht. Blijkbaar had de bliksem een aantal bomen geraakt, waardoor er een bosbrand was ontstaan. Uluru is nog groter dan ik dacht en ziet er echt meer dan prachtig uit! Met de songtrack van de rots 'raining on the rock' reden we steeds dichterbij. Het rood van de rots staat zo gaaf naast de andere kleuren van de omgeving. We hebben vanaf het uitkijkpunt onze eerste sunset over Uluru mogen ervaren. Het is heel bizar om de kleruen van de berg te zien veranderen. Van oranje naar vuurrood en vervolgens naar donkerbruin/oranje. De rots werpt daarnaast ook nog zelf schaduw op bepaalde stukken van de rots, dus daar zijn de kleuren weer anders. Het is gek wat zo'n stuk rots met je kan doen. Sommingen zullen zeggen het is gewoon een stukje rots, maar je moet het echt met eigen ogen zien! Na dit bijzondere moment hebben we onze spullen gepakt en hebben we echt in de middle of nowhere onder de zwarte nacht met sprankelende sterren geslapen. Ook toen we opstonden konden we nog genieten van deze mooie sterrenhemel, voordat we naar een lookout reden om de zonsopgang te bekijken over zowel Uluru als Kata Tjuta (een andere rotsformatie vlakbij).
Kata Tjuta betekent many heads, vernoemd naar de 32 rotsen die je kan zien als hoofden op de grond. Deze rotsformatie ziet er dan ook heel anders uit dan Uluru. Dat heeft ook te maken met het ontstaan van beide gebieden een groot aantal jaar geleden. Na de zonsopgang zijn we Kata Tjuta van dichtbij gaan bezichtigen. Een gave 3 uur durende hike met wederom prachtige uitzichten. Een heel ander gevoel dan Kings Canyon, door de losse stenen en de meerdere rotsen om je heen. Ook de kleuren zijn weer anders: verschillende tinten oranje rood, zwat en soms groen. Als je goed kijkt zie je dat er allemaal verschillende lagen in de rotsen zitten, als resultaat van de verschillende tijden en bijgehorende geologische veranderingen. Na de hike konden we bijkomen bij het centrale informatiepunt waar je alles te weten kon komen over de strijd om het land en de teruggave ervan aan de Aboriginals. Heel interessant, aangezien ik wel wist dat er een strijd was geweest, maar stond er niet bij stil hoe heftig deze was.
Vervolgens gingen we terug naar Uluru om daar omheen te hiken, wellicht de zwaarste van de hele week, aangezien dit op het heetste van de dag was, ookal was de ondergrond gewoon hard en plat. Het is niet toegestaan om Uluru te beklimmen vanuit cultureel oogpunt. Officieel is er geen verbod, wat ik raar vind, maar zoals de Aborginals zelf zeggen: We aren't greedy, so please come and visit our land. But please respect our culture'. Het is aan jezelf of je dus Uluru, een heilige plek wilt beklimmen of niet, maar ik zeg uit respect dus nee. Na deze uitputtende dag heb ik toch nog mijn laatste beetjes kracht bij elkaar gesprokkeld om nog een zonsondergang over Uluru te bewonderen vanaf een enorme zandheuvel. Daarna knock out mijn swag ingekropen. Volgens mij heb ik nog nooit zo lekker en vast geslapen hier. Ik ben weggedommeld met alle prachtige sterren en zelf een vallende ster gezien. Het opstaan was deze keer dan ook wat lastiger dan de vorige keren, maar uiteindelijk wel gelukt, want we moesten op weg naar Coober Pedy. Een lange rit maar zeker de moeite waard. Het stadje staat bekend om zijn opalen, prachtige stenen. Overdag is het in de zomer veel te warm om gewoon in huizen te wonen, dus hebben ze de huizen in de rotsen gebouwd. Dat ziet er heel gek uit: je ziet een soort van veranda, een deur en verder alleen maar rots. Alleen de kamers aan de voorkant hebben een kans om een raam te hebben, de rest van de kamers zitten verder in de grot en dus alleen kunstmatig licht. Heel bizar om mee te maken, maar wel heel gaaf! Het is lekker koel in de rotsen en we hebben zelfs mogen ervaren hoe het is om in zo'n ondergrondshuis te slapen. Na een bezoek aan het museum en een opfrismoment zijn we met de groep uiteten geweest en hebben we daarna Josephine's Kangaroo Orphange bezocht waar we een aantal Big Red ones mochten voeren en er was zelfs een heel klein baby kangoeroetje. Ik heb al veel kangoeroes gezien, want hier in Australie zijn ze eigenlijk hetzelfde als konijnen voor ons in Nederland, maar de Big Red blijft toch wel heel bijzonder. Ook alle kangoeroes die we onderweg tegen zijn gekomen zijn echt zo prachtig.
De volgende dag moesten we om 3.30 opstaan (we waren ondertussen wel gewend om rond 4 uur op te staan, maar dit was echt heel vroeg!) vanwege het feit dat er een aantal bommen en explosieven werden uitgetest in dat gebied van de desert, maar we made it! Onderweg richting onze laatste slaapplek zijn we gestopt bij een groot zout water lake. Het water is helemaal uit dat gebied weggetrokken, maar het zout is blijven liggen. Het lijkt net of er ijs of sneeuw ligt, heel gek na alle droogte en rode aarde (die hier trouwens nog steeds te vinden is!). Na een hele fotosessie, want ja hier kan je gave foto's maken, zijn we verder gereden naar verschillende kleine stadjes voor een paar korte sightseeing. Aangekomen bij onze laatste slaapplek hadden we een groot kampvuur gemaakt en al onze swags in een cirkel er omheen gelegd. Tijd voor een soort afscheidsfeestje met natuurlijk marshmellows! Lekker nakletsen met de geweldige groep. We zijn net een grote familie, echt heel leuk, fijn en bijzonder. De volgende dag was helaas onze laatste dag samen aangebroken. We zijn de dag gestart met een hike door Aligator Creek. Mooie natuur, veel groen, en daardoor heel anders dan we gewend waren, even wennen weer! Onze laatste stop voor onze aankomst in Adelaide was de wijnproeverij, waar we verschillende wijnen mochten uitproberen, lekker! De Australische wijnen zijn zeker de moeite waard! Met een beetje tegenzin zijn we allemaal terug de bus ingestapt, want dat zou het einde van onze reis samen betekenen. Ik ga deze mensen echt ontzettend missen.. Het is heel gek wat voor band en fijn gevoel je bij mensen kan krijgen, ookal ken je ze nog niet eens zo lang (van 1 week, 4 weken of 6 weken, dat maakt niet uit). Ik heb echt maatjes leren kennen tijdens mijn reis (in het algemeen) die never nooit zal vergeten.
Eigenlijk zouden jullie de foto's van de tour moeten zien, maar zelfs die geven niet het gevoel en het uitzicht weer zoals het in het echt is. Ik ben blij dat ik deze mooie mentale herinneringen / mental pictures heb mogen delen met de meest awesome groep ooit! Het zal gek zijn om aan jullie precies alles uit te leggen over hoe en wat: het gevoel van de wind door je haren tot de brandende zon op je gezicht: alle ervaringen zijn bijna onbeschrijfelijk. dus ik raad jullie gewoon aan: als je de tijd en het geld hebt: ga!
Wat ik aan het begin zei over mijn laatste blog is niet waar: sorry, ik heb moeten liegen. Maar ik heb geen tijd meer over om mijn andere avontuur beschrijven van de Great Ocean Road. Dus helaas moet ik jullie nog 1 keer lastig vallen met een andere blog. Wellicht niet zo'n groot probleem, aangezien jullie nu al heel veel hebben moeten lezen, dus vast toe zijn aan een break;)
Ik schrijf jullie aan het eind van deze week weer, vlak voordat ik jullie allemaal weer kan zien en knuffelen!
Tot heel snel dit keer! <3
-
02 December 2014 - 08:47
Best Roommate Everrrr:
Jaaaaaaaaaaaa bijna terug!!! Maar eerst nog even genieten!! See ya later alligatorrrrrr:):) ( Aussie animaaaal) xxx -
02 December 2014 - 13:31
Rozet En Leo:
Wij hopen dat je bij thuiskomst niet schrikt van de temperatuur hier.
Nu 3 graden. Je kan natuurlijk terug kijken op mooie herinneringen uit down under.
Binnenkort zien we je wel met foto's en mooie verhalen?
Goede terugreis gewenst.
Gr. Rozet en Leo -
02 December 2014 - 14:53
Marie-louise:
hoi Denise ,spijtig dat je reis er bijna opzit keek altijd uit naar je reisverslagen zal ze missen ,nog een fijne tijd ginder -
02 December 2014 - 18:06
Vicky:
Mooi verslag, Nise. Wat maak je veel mee en het klinkt allemaal nog eens heel bijzonder ook! Ik geloof meteen dat je een speciale band opbouwt met de mensen met wie je dat allemaal meemaakt. Tot snel, x Vicky -
05 December 2014 - 15:08
Lydia:
Een heel goede terugreis! Leuk om je verslagen iedere keer te kunnen lezen maar nog leuker om met kerst je echte verhalen te kunnen horen. Liefs, Lydia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley