Laatste dagen in Australië en zo weer terug in… NL

Daar is hij dan echt, mijn laatste reisblog… Mijn reis zit er namelijk op. Nadat ik 3 maanden als een echte Australiër geleefd heb (alhoewel, volgens mij heb ik misschien wel meer gezien dan de gemiddelde Aussie…) sta ik weer op Nederlandse bodem.

De laatste weken in Australië heb ik niet stilgezeten. Nadat mijn outback avontuur erop zat, ben ik begonnen aan een volgend avontuur. Vanaf Adelaide ben ik vertrokken richting Melbourne, via de Grampians en de Great Ocean road. De Grampians is een groot nationaal park, wat helaas afgelopen januari een grote bosbrand heeft moeten doorstaan. De sporen van deze enorme brand zijn nog duidelijk zichtbaar. Aan de ene kant zie je bijna geen bomen alleen zwart gebladerde stammen, het andere deel van het park is heel groen en bosrijk. Bizar om te zien hoeveel impact zo’n bosbrand kan hebben. In de Grampians hebben we meerdere hikes gemaakt naar prachtige uitkijkpunten. Zoals onze eerste stop bij McKenzie Falls. Bij deze waterval was een regenboog te zien, waar ik even stil van werd. Ook the Balconies, de tweede stop, waren zeker de moeite waard. Ik merkte wel dat ik lichamelijk erg moe was nog van de vorige trip: die 9 dagen outback gaan niet in de koude kleren zitten haha! Die eerste dag hadden we ook nog eens een best druk programma, want gelijk na de Balconies hadden we een date met het wildlife. Kangoeroes en emoes! Ja, je blijft ze overal in Australie tegenkomen. Dit keer was het wel heel speciaal; onze reisleider had gezegd dat je niet heel dichtbij deze kangoeroes kon komen, omdat deze toch erg wild waren. Maar toen ik ging hurken om een foto te maken van een kleintje, kreeg ik opeens een knuffel van een enorme kangoeroe die naast me was komen zitten. Toen ik FOTO riep, schrok hij natuurlijk en hopte hij weer weg. Groot gelijk ook, niks aan al die publiciteit…

De volgende dag hebben we een wat langere hike gemaakt door de Grampians: the Pinnacle genaamd. Erg mooi en indrukwekkend. De natuur is hier zo anders dan wat ik de afgelopen dagen gezien had. Mooie rotswanden, uitkijkpunten en natuurlijk de Lion King rots (tenminste, zo noemde wij hem). Ons bezoek aan de Grampians sloten we af met een bezoek aan het Cultureel Centrum en een lunch in een oude vulkaan. Vervolgens begonnen we langzamerhand met onze tour langs de Great Ocean Road. Omdat we via Adelaide richting Melbourne reisden, begonnen we bij het einde van de Great Ocean Road. De gehele weg gaat langs de kust waar allemaal rotsen zijn uitgeslepen en midden in de oceaan staan. We hebben meerdere stops gemaakt bij onder andere Bay of Islands, London Bridge en Lord Arch Gorge. Deze kust staat bekend als de Shipwreck coast. Vanwege de slechte navigatiemogelijkheden en de rotsen in de zee, zijn hier vele schepen ten onder gegaan. Maar de Great Ocean Road staat vooral bekend om zijn 12 apostelen. Een beetje een vreemde naam, want officieel zijn er maar 9 rotsen en niet 12. Daarvan is er zelf 1 al helemaal afgebrokkeld, dus nu staan er nog maar 8. De naam ’12 apostelen’ is puur gekozen uit toeristische overwegingen. Beetje stom eigenlijk. Maar man man man, wat zijn ze mooi. Zeker de zonondergang was heel indrukwekkend. De zon begon langzaam in de zee te zakken en gaf een rode gloed over de rotsen. Wauw! Even stil zijn en alleen kijken was genoeg voor dit magische moment. Ik snap wel dat deze uitgeslepen 8 rotsen een toeristische attractie zijn!

De volgende dag hebben we een korte wandeling in het Otway National Park gemaakt. Een mistige dag, wat eigenlijk wel weer eens fijn was in contrast met al het warme en droge weer van de afgelopen tijd. Na het koala spotten en het knuffelen met hordes parkieten (die ook op je hoofd gingen zitten) hebben we onze weg verder gezet richting Melbourne.
Melbourne is een hele fijne en leuke stad. Het is kleiner dan Sydney en ook wat minder toeristisch, wat ik juist wel leuk vind. Het is een culturele stad vol kleine straatjes, kunst en cultuur. In St Kilda kun je de pinguins bekijken die de ’savonds de pier opkomen om in de rotsen te gaan slapen. ‘sochtends vroeg vertrekken ze weer. Het is zo grappig om te zien dat Australië ook gewoon pinguïns heeft, iets wat ik van te voren nooit gedacht heb. Achteraf gezien niet zo gek, want als je bij Melbourne de oceaan oversteekt ben je op de zuidpool… Gek, dat had ik niet eens zo door.

Het weer in Melbourne is heel wisselvallig en deed me ook gelijk denken aan Nederland. Ik heb in Melbourne niet heel veel gedaan; op het bezichtigen van de stad en de musea na dan. Het was voor mij een tijd om even na te denken over mijn reis, over wat nog komen zou gaan en een tijd van afscheid nemen. Het is vervelend dat afscheid nemen ook bij reizen hoort, het liefste zou ik dat niet willen doen. Zoals ik al eerder zei heb ik echt maatjes leren kennen die ik voor geen goud meer kwijt wil. Ik heb bijzondere mensen leren kennen, mensen waar ik op kan bouwen en mensen die ik kan vertrouwen. Zij zijn allemaal heel waardevol voor me, met deze mensen heb ik mijn reis gemaakt en gedeeld en mede door hun heb ik al deze mooie dingen mogen ervaren. Afscheid nemen was daarom best lastig, ondanks dat ik ook best graag weer naar huis wilde. Misschien bedoelen ze dat ook met het “zwarte gat” na reizen. Ik mis Australië en mijn reismaatjes nu al een beetje en zou willen dat ik ook nog bij hun avonturen kon zijn. Maar gelukkig bestaat er Whatsapp, Facebook en Skype. Alleen zit ik nu aan de andere kant;)

Nu, na 28 uur reizen (pfoe!) zit ik dan weer thuis. Het is fijn om iedereen weer echt te zien, te knuffelen en met jullie te praten. Ik heb jullie gemist! Mijn mooie herinneringen, verhalen en foto’s die blijven hoe dan ook bestaan. Die kan ik jullie nu allemaal in persoon laten zien en vertellen, want ik ben nu maar een paar kilometer verderop in plaats van 14833 km (volgens Google, hemelsbreed).

Liefs,
Australië correspondent Denise vanuit Boxmeer, Nederland.